KOÇALİ...             Tatillerde özellikle de dini bayram tatillerinde uzak-yakın eski çalışma arkadaşlarım arıyorlar. Sağ olsunlar. Merak ettikleri sağlığımdır. Malum yaşlandık gari... Ayakta olup olmadığımızı sorup, duruyorlar. Bende onlara yanıt veriyorum. Hala çalıştığımı, yaşadığım kentte birkaç görev üstlendiğimi söylemeyi sürdürüyorum. Sağlıklı olmayı kafa sağlığı ile birlikte düşünüyorum. Kent içinde oradan oraya koştururken, bazı zamanlar merkez (Alaaddin) Cami önünde oturanları görüyorum. Selamlaşıyoruz. İlk söyledikleri şey, “artık aramıza katıl.” Derneklerle, vakıfla ilgilenmemi istemiyorlar. Oysa birilerinin bu görevleri üstlenmesi gerekiyor. İnsanlarımıza, özellikle okuyan gençliğe yardımcı olmak istiyoruz. Bazı zamanlar, yazı-çizi işlerini bitiremiyorum. Eve getirip, evde tamamlıyorum. Çalışmanın erdemine inananlardanım. Yararlı olabiliyorsak ne mutlu bizlere...             Her bayramda olduğu gibi, bu bayramda da Koçali Tek ilk arayandı. Koçali ile 1980’li yıllarda Trakya’da çalışırken hem yazıcım, hem de posta görevimi yapıyordu. Nöbetlerde çok sık çağırıyordum. Yanımdaki arkadaşlar çaylarını yudumlarken “sende bu çocuğun adını koç yaptın” deyip, durulardı. Ben de yahu çocuğun adı gerçekten “Koçali” derdim. Koçali, aslen Muş’un Bulanık ilçesindendi. Ataları 250 yıl önce Horasan’dan göçüp gelmişler ve Bulanık’a yerleşmişler. Şimdilerde, ailecek Menemen’de yaşıyorlar. Doğudan batıya göç etmelerinin nedeni. Doğu ve Güneydoğu’daki terör olayları. Onlardan değilsen yaşam hakkı tanımıyorlar.             Neyseki, son zamanlarda bayağı bir iyileşme var. Cumhuriyetimizi tam demokrasi ile taçlandırdığımızda ve de ekonomik yapımızı (Yoksulluk, işsizlik ve yolsuzları) bir düzene koyduğumuzda ülkemiz, insanımız çok daha iyi günleri yaşayacaktır. Unutmayalım ki, Cumhuriyetimiz “Eşit Yurttaşlık-Kimsesizlerin kimsesi” esasına göre kurulmuştur. Koçali, şu anda Menemen’de ailesi ve yakınları içerisinde huzur içinde yaşıyor. Ben de O’nun ve ailesinin bayramlarını kutladım. Koçali, benim silah arkadaşımdır...