İnsan kaynakları dizimize devam ediyoruz. Medeniyet için neye sahip olursak olalım, nasıl sahip olursak olalım içinde muhakkak insan vardır. Doğuştan mezara kadar, hatta ölümünden sonra bile insan toplumunun kaynağıdır. Yapacakları ile yaptıkları ile. Doğrularını takip etmek için, yanlışlarından kaçınmak için bile. İlla ki değerlendirilmek şartı ile. Değerlendirilmeyen hiçbir kaynak katkı sağlayacak değere ulaşamaz. Şimdiye kadar iş arayan kaynaklarımızla, geleceğini planlamak isteyen genç ve okuyan insan kaynaklarımızı yazdık. İnsan kaynaklarımız sadece iş arayan ve yaşayan mı ki? Vefat etmiş ama topluma yararlı işler yapmış, eserler bırakmış en azından bir hikâyesi olan insanlarımız da bizim değerli kaynaklarımız değil mi? Bir de şu an yaşayan ama uzakta olan ya da toplumun yanlış organize olmasından dolayı geri planda kalan, güçlü hikâyeleri olup köşesine itilen, yine günümüz vahşi kapitalizminin ve vahşi siyasetin ötekileştirdiği insan kaynaklarımız o kadar çok ki; Bunların değerlendirilebileceği, toplum için değerler üretebileceği bir toplumsal organizasyonda eminim topluma katkı yapacak hazineleri harekete geçecektir. Usta yetiştiremeyen usta, usta değildir. Değerlendirme kabiliyeti olmayan, değer vermesini bilmeyen insan ne kadar üst makama gelirse gelsin, ne kadar zengin olursa olsun ya makamının ya zenginliğinin uşağıdır. Başkalarının aklını, deneyimlerini, maharetlerini kullanabilen insanlar gelişmenin şifrelerini de keşfetmiş demektir. Kıyıda köşede uzakta yakında olan bütün insan kaynaklarımızı, memleket ve insanlık için düşünebilir ve katkı sağlayabilir hale getirecek sistemin kurucusu beyin de olgunlaşmış bir beyindir. Kendini aşmış, özgüvene sahip, başkasının gölgesinde kalmaktan korkmayan,  kaliteli insanlar kaliteli ekiplerden oluşur diyebilen insanlar dayanışmayı, iş bölümünü, paylaşmayı ve insanları yüceltmeyi becerebilir. Bu konuda insan kaynaklarımızı derleyen toplumla paylaşan, Rıfat Karaduman, İsmail Güler, Kerim Parlatan gibi yaşayan toplum işçilerine, gönüllülerine, sevdalılarına, minnettarlığımı sunuyorum. Doğan Cüceloğlu gibi psikoloji ve toplum bilim üzerine kitapları olan bir yazarımız acaba Silifke’ye etkili bir şekilde nasıl katkı yapabilir? Sadık Avcı İSTSİDER ile Silifkeli gençleri gurbette yalnız bırakmıyor, onların daha kaliteli yaşaması ve toplumumuza katkı sağlaması için gayret sarf ediyor; acaba daha memlekete katma değer sağlayabilecek projeleri var mıdır? Arif Yıldırım Başbakanlık Başmüfettişi acaba memleket için projeleri neler?  Halil Dölek Yurt dışında acaba gelişmiş bir Türkiye için önerileri neler? Veyis Ateş acaba Silifke için etkili bir program yapabilir mi? Daha birçok deneyimli değişik meslek sahibi; öğretim üyesi, bilim insanı, doktor, mühendis, turizmci, sanayici, işçi, yönetici, öğrenci, memur insan memlekete katkı sağlamak için yürekleri çırpıyor ama nasıl yardımcı olacaklarını bilemiyorlar. Bunlara hiç yardımcı olamayacakmış gibi davranmak, yok saymak  ne demek diye sorarsanız; bugünkü Silifke’ye bir bakalım. Neden gelişmemiş? Elbette katılım, katkı, dayanışma ile insan kaynaklarımızı değerlendirmek büyük bir maharet. Ancak katkı yapan insanlarımız da; insan kaynaklarımızı değerlendiren, toplum için katkı yapan, katma değer üreten hale gelmesine vesile olan insanlarımızı da takdir edecek konumda olmalıdır. İnsan özlemle, memleketin dışında veya işlerin dışında olmak hasebi ile nasıl katkı yapacağından çok neden yapılmadığını ve kimlerin yapmadığını yargılama konumunda olursa o zaman insanların bu yönde atacağı adımlarda cesaretini ve şevkini kırarız. Eminin bu dayanışma girişimi en alt düzeyde bile olsa toplumun gelişme iklimini değiştirecektir. İnsanlara yeni ülküler, inançlar, idealler edinmesini sağlayacaktır. Toplumun kendine ve memleketin potansiyeline bakış açısı değişecektir. İnsan kaynakları yazımıza devam edeceğim.