Çorap Söküğü DUVARDAKİ RESİM Vahap Seçer “duvardaki resim” değildir. Mersin’in, 1,9 milyon Mersinli’nin Belediye Başkanıdır. Göçmeniydi, kaçağıydı şuydu buydu derken 400 bin sığınmacının da yükünü çeken… “Ankara’dan 1,9 milyon insan için gönderilen parayla, 2,3 milyon insana, 11 bin çalışanıyla hizmet eden” bir metropolün yüzde 45,09 oy oranıyla seçilmiş belediye başkanıdır. Mersin Büyükşehir Belediyesi’nin 477 bin oyla seçilen reisidir. Buraya bir mim koyayım: Ahbap değilim, makamının yolunu bilmem… Gazetem yoktur, sahiplik anlamında radyom yoktur, televizyonum yoktur. İnternette haber sitem yoktur. Bu sebepten ilandı, aboneydi, bannerdı falandı filandı gibi duygusal, “tamamen duygusal” hiçbir bağlantım yoktur. Kimi zaman gazetelerde, kimi zaman sosyal medyada üç satır düşünüp, iki satır yazmışlığım vardır. İyi iş yapar överim, kötü iş yapar kritik ederim. Yer yer ters düşerim. Hiç tartışmasız, amasız, fakatsız benim de belediye başkanımdır. Söyledikleri önemlidir. Seversiniz, sevmezsiniz… Beğenirsiniz, beğenmezsiniz ancak kent adına konuştuğundan söyledikleri her daim önemlidir. Vahap Seçer yalnız değildir, asla ve asla “duvardaki resim” değildir, halkın iradesidir! Sevmiyor, beğenmiyor, değiştirmek istiyorsanız eğer, sandıkta yeneceksiniz! Yenemediniz, yenemiyorsanız eğer halk iradesine saygı duyacaksınız! Nokta. ** Bitirirken…   Yandaş medyada, siyasette, şurada burada her zaman bir badem vardır. Yan gelmiş geviş getiren, gününe göre yol tutmuş badem… Sıkıştığında, işin içine bir çakallık katma gereği htiğinde “büyük resim” edebiyatına başlayan bir badem… Daima bir bildiği olan, kimsenin göremediği “büyük resmi” her zaman gören, hayatın koordinatlarını çözmüş bir çağla badem… Biz “demokrasi” derken, “adalet” derken; bizim gibi “dar açıdan” değil “geniş açıdan” (!) bakıp “büyük resim” diye ünleyen bir badem “ve yandaş ve çanakçı” çağla badem hep vardır.   Bu sözüm bademe: Yav he he… Büyük resmi görüyoruz! Büyük resmi ve de senaryoyu gören göz görüyor! Ve bu sözüm sanadır Hayriye! Gidişat iyi değil gibi Hayriye! Susmak, konuşmak kadar tehlikeli artık! Sabahları Montaigne gibi oda orkestrasıyla uyandırılmayı bekleme, uyan, büyük resmi gör! Benimkisi umut işte!