33 K               İstanbul, Ankara, İzmir başta olmak üzere yıllardır büyük şehirlerde yaşayan Silifkeli hemşehrilerim, gurbetin ne demek olduğunu çok daha iyi bilirler. Memleketi çok özlediğiniz anda kulağınıza gelen bir Silifke türküsü; sizi alır, Göksu ırmağının kenarına ya da Taşucu’nda denizin hemen kıyıcığına götürüverir. Hele hele bu türkü “Sarı Yaylam” isimli uzun havamız ise siz de solistle birlikte önce derin bir “off” çeker, sonra Akyokuş’tan dolanan göçü seyre dalar, ardından kendinizi Gökbelen Yaylamızdaki Taşpınar’dan su içerken buluverirsiniz.             İzmir, Kayseri, Ankara ve İstanbul yıllarımda gerek şehir içinde gerekse şehirlerarası yollarda rastladığım 33 K … plâkalı arabalar, içimdeki hasret ateşini söndürmemde kısmen yardımcı olurlardı. Silifke’ye kayıtlı olduğunu bildiğim bu plakayı taşıyan birçok aracı şehir içinde durdurup şoförüyle tanışmışlığım, şehir dışında rastladığım kamyonları da kornayla selamlamışlığım vardır. Durdurduğum aracı kullanan Silifke’de görev yapmış bir memur da olsa tanışıp memleketten birkaç kelime konuşmak bile bana büyük keyif verir, hasretim biraz olsun dinerdi.             “Gurbet şairi” olarak tanınıp sevilen Kemalettin Kamu da, Yıldırım Gürses tarafından bestelenen “Gurbet” isimli şiirinde benzer duyguları taşımış ve memleket hasretiyle yanıp tutuşarak gönül tellerimizi titretmişti;                         Gurbet o kadar acı             Ki, ne varsa içimde             Hepsi bana yabancı             Hepsi başka biçimde               Eriyorum gitgide             Elveda her ümide!             Gurbet benliğimi de             Bitirdi bir biçimde               Ne arzum ne emelim             Yaralanmış bir el’im             Ben gurbette değilim             Gurbet benim içimde               Çok şükür ki yıllanmış hayallerim gerçek oldu. Üç ay önce gurbetten sılama döndüm. Silifke Taşucu’na yerleşerek içimde uzun süredir yanıp tutuşan hasret ateşini söndürdüm. Şimdilerde memleketimde gezerken karşıma çıkan yüzlerce “33 K …” plâkalı arabayı görünce o günler aklıma geliyor, en azından Karadenizli Temel’in rastladığı 61 plakalı arabanın lâstiğinin havasını kokladığı gibi yapmadığım için tebessüm ediyor, kavuşturan Rabbime şükrediyorum.             Şu anda gurbette aynı duyguları taşıyan hemşehrilerimin buna benzer hasret giderme yöntemleri varsa onları da doğrusu bilmek ve hikâyeleştirmek isterim.